SWORDS

 BACK TO THE

ΚΑΤΑΝΑ

Η ιστορία εξελίσσεται γύρω στο 700 μ.Χ. στην Ιαπωνία. Ένας Γιαπωνέζος κατασκευαστής σπαθιών, που ονομαζόταν Αμακούνι, έκλαιγε, καθώς παρακολουθούσε την αξιολύπητη επιστροφή των τραυματισμένων στρατιωτών της Επαρχίας Γιαμάτο, ύστερα από την ήττα τους. Έμπαιναν στο σιδηρουργείο του και του έδειχναν τα σπασμένα σπαθιά, που είχαν καταστραφεί κατά την διάρκεια της μάχης. Ο Αμακούνι ορκίστηκε πως ποτέ πια δεν θα αισθανόταν υπεύθυνος για το θάνατο των φίλων του και των γειτόνων του, εξαιτίας των σπαθιών του, που έσπασαν την ώρα της μάχης. Μερικοί είπαν ότι ήταν θεία έμπνευση, όμως μετά από αυτό το γεγονός, εκείνο το χρόνο ο Αμακούνι

Τον επόμενο χρόνο πλέον έκλαψε από χαρά, καθώς όλοι οι στρατιώτες επέστρεψαν στην πατρίδα, κραδαίνοντας τα γερά σπαθιά τους πάνω από τα

κεφάλια τους, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης, ενώ περνούσαν από την ανοιχτή πόρτα του σιδηρουργείου του.

ΤΟ ΦΟΒΕΡΟ “ΚΑΤΑΝΑ” και ο ΘΡΥΛΟΣ

Από τότε, το μοναδικό Γιαπωνέζικο όπλο που αντιμετώπιζαν οι εχθροί, ήταν το σπαθί. Και γιατί όχι, αφού δοκίμαζαν τα μεγάλα σπαθιά, κόβοντας εφτά αιχμαλώτους στη μέση με ένα μόνο χτύπημα. Μετά έριχναν μια μονή κλωστή από μετάξι στην ίδια λεπίδα, που θα μπορούσε να κοπεί στα δύο και μόνο από το βάρος της.Οι κατασκευαστές σπαθιών ήταν σχεδόν θεοί. Τα σπουδαία σπαθιά του Μουσαμούνε φημίζονταν για το ότι δεν χρειαζόντουσαν ακόνισμα για 1000 χρόνια. Και οι λεπίδες του Μουραμάσου, μαθητή του Moυσαμoύνε, έλεγαν, πως “δίψαγαν για αίμα”.

ΠΟΣΟ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ ;

Παρ ‘όλα αυτά, το γεγονός και μόνο πως κάθε Γιαπωνέζος πολεμιστής ήταν ξιφομάχος, τα τελευταία 1280 χρόνια, εδραίωνε την αλήθεια. Μια αυθεντική λεπίδα του Αμακούνι στοιχίζει σήμερα όσο ένα τζετ F-16. Άμα αποκτήσεις ένα σπαθί του Μουσαμούνε, αυτομάτως γίνεσαι εκατομμυριούχος. Ακόμα και μ’ ένα σπαθί του Μουραμάσου, από Φορντ αποκτάς Ρολς Ρόυς!

ΚΑΤΑΣΚΕΥΗ

Katana (κατάνα): Είναι το Γιαπωνέζικο μακρύ ξίφος. Υπάρχουν παραλλαγές, αλλά γύρω στο 700 π.Χ. η κατάνα έχει μια λεπίδα, με μονή κόψη μήκους δύο έως πέντε ποδιών, χωρίς να συμπεριλαμβάνουμε την τσούκα (λαβή). Το ατσάλι έχει σφυρηλατηθεί μέσα σε λεπτά φύλλα μετάλλου και έχει τυλιχθεί μέσα σ’ αυτά. Αυτά τα φύλλα του μετάλλου τα ζεσταίνουν, τα σφυρηλατούν και τα ενώνουν μεταξύ τους. Μια καρδιά μαλακού σιδήρου την τυλίγουν σε φλούδα από το διπλωμένο αυτό ατσάλι και βάζουν μέτριας σκληρότητας ατσάλι στο πίσω μέρος και στα πλάγια της λεπίδας και πολύ σκληρό ατσάλι στην κοφτερή ακμή της. Κατά την επεξεργασία, το μήκος της λεπίδας παίρνει μια χαρακτηριστική καμπύλη, επειδή η κοφτερή άκρη είναι λεπτότερη από την πίσω πλευρά της λεπίδας. Καθώς η κατεργασία γίνεται σε διαφορετικά μέρη της λεπίδας κάτω από διαφορετικές θερμοκρασίες, είναι δυνατή η κατασκευή πολύ σκληρής, και εύθραυστης κοφτερής ακμής, πιο κοφτερής και από ένα τέλειο ξυράφι, ενώ το μαλακότερο μέταλλο στα πλάγια, στο κέντρο και στο πίσω μέρος της λεπίδας, έχει τη δύναμη και την αντοχή του μέτριας σκληρότητας ατσαλιού.

Αντίθετα με τα περισσότερα σπαθιά της Δύσης, τα Γιαπωνέζικα χρησιμοποιούνται για να σχίζουν και όχι για να κατακρεουργούν. Στην επίθεση ο ξιφομάχος φέρνει τη λεπίδα μπροστά του (ή την τινάζει απότομα μακριά) κυριολεκτικά φράσσοντας το δρόμο στον αντίπαλό του.

ΤΕΧΝΙΚΗ

Η απόκρουση γίνεται με το πίσω ή με το πλαϊνό μέρος της λεπίδας. Αλλά συνήθως η άμυνα στο κενζούτσου, την τέχνη της Γιαπωνέζικης ξιφομαχίας, περιλαμβάνει ελιγμούς. Οι διαφορές στο μήκος του ξίφους οφείλονται, στις διαφορετικές φάσεις της ιστορίας. Όταν οι σαμουράι ήταν έφιπποι, οι μακριές λεπίδες ήταν απαραίτητες για να φτάνουν τον αντίπαλο που ήταν στο έδαφος. Αυτά τα μακριά σπαθιά κρέμονταν απο ένα σχοινί, δεμένο στην “όμπι” (ζώνη) του έφιππου ξιφομάχου και ονομάζονταν “τάτσι”. Μετά το 1600, οι περισσότεροι σαμουράι δεν μπορούσαν να έχουν άλογα. Τα κρεμασμένα τάτσι ήταν σε κλίση, και οι ξιφομάχοι σκόνταφταν. Γι’ αυτό κόντυναν τα σπαθιά τα οποία τώρα φορούσαν χωμένα μέσα στην όμπι, με την λεπίδα προς τα πάνω. Αυτά τα ξίφη τα ονόμασαν Κατάνα. Πολλά παλιά σπαθιά μετά το 1600 σμικρύνθηκαν σε μέγεθος για να φοριούνται σαν τα κατάνα.