MOONBACK
DARKSIDE
Ἀπὸ τὶς πρῶτες παρατηρήσεις τῶν φωτογραφιῶν τῆς ἀθέατης ὄψης τῆς Σελήνης, παρατηρήθηκαν μεγάλες διαφορὲς μεταξὺ τῆς ὁρατῆς (ἐμπρόσθιας ὡς πρὸς ἐμᾶς) καὶ τῆς ἀθέατης
Ἀπὸ τὶς πρῶτες παρατηρήσεις τῶν φωτογραφιῶν τῆς ἀθέατης ὄψης τῆς Σελήνης, παρατηρήθηκαν μεγάλες διαφορὲς μεταξὺ τῆς ὁρατῆς (ἐμπρόσθιας ὡς πρὸς ἐμᾶς) καὶ τῆς ἀθέατης
(ὀπίσθιας) ὄψης τῆς Σελήνης.
Ἂν καὶ ἔχουν προταθεῖ πολλὰ μοντέλα γιὰ νὰ ἐξηγήσουν αὐτὲς τὶς διαφορές, μία καινούργια ἐπιστημονικὴ θεωρία ἔρχεται καὶ προσπαθεῖ νὰ καλύψει τὰ κενὰ τῶν
παλαιοτέρων θεωριῶν. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν καινούργια θεωρία μία παλαιότερη σύγκρουση μὲ ἕναν μικρότερο δορυφόρο, θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει γιατί οἱ δυὸ πλευρὲς τῆς σελήνης διαφέρουν τόσο πολὺ.
«Ἡ Γῆ κάποτε εἶχε δυὸ φεγγάρια, τὰ ὁποῖα συγχωνεύθηκαν σὲ μία ἀργῆ σύγκρουση, ἡ ὁποία διήρκησε ἀρκετὲς ὧρες, ὅπως ἀναφέρουν ἐρευνητὲς στὴν ἐπιθεώρηση Nature today»
Ἀμφότεροι οἱ δορυφόροι θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν σχηματισθεῖ ἀπὸ συντρίμμια τὰ ὁποῖα ἐκτινάχθηκαν ὅταν ἕνας πρωτοπλανήτης στὸ μέγεθος τοῦ Ἄρη συγκρούστηκε μὲ τὴν Γῆ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τελευταίας περιόδου τοῦ σχηματισμοῦ της, ἢ οἱ δορυφόροι νὰ ἀποτελοῦν θραύσματα τοῦ κατεστραμμένου πλανήτη Φαέθωντα (νῦν ζώνη ἀστεροειδῶν μεταξὺ Ἄρη καὶ Δία).
Συνεχίζοντας μὲ τὴν δημοσίευση:
«Ἐκεῖ ποῦ οἱ κλασσικὲς θεωρίες ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ νεαρὰ Σελήνη γρήγορα σάρωσε τὰ ὑπολείμματα ἢ τὰ ἐκσφενδόνισε βαρυτικὰ στὸν διαστρικὸ χῶρο, ἡ καινούργια θεωρία ὑποστηρίζει ὅτι ἕνα σῶμα διεσώθη, σταθμευμένο σὲ ἕνα σημεῖο Langrange (βαρυτικῆς ἰσορροπίας) στὸ σύστημα Γῆς – Σελήνης.»
Τὰ σημεῖα Lagrange εἶναι σημεῖα στὸν διαστημικὸ χῶρο ὅπου οἱ βαρυτικὲς δυνάμεις καὶ ἡ τροχιακὴ κίνηση ἑνὸς σώματος ἰσορροποῦν μεταξύ τους. Παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ τοποθέτηση ἑνὸς δορυφόρου ἀνάμεσα στὸ σύστημα Γῆς – Σελήνης, ὅπου ἕνα σῶμα μικρῆς μάζας πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ σὲ σημεῖο ἰσορροπίας ἀνάμεσα σὲ δυὸ σώματα πολὺ μεγαλύτερης μάζας.
[Εἰκόνα 2: Ὀπτικὴ ἀναπαράσταση τῶν σημείων Langrange (κόκκινα L) μεταξὺ ἑνὸς πλανήτη (μπλέ) ὁ ὁποῖος εἶναι σὲ τροχιὰ γύρω ἀπὸ ἕνα ἄστρο (κίτρινο). Ἐμφανίζονται οἱ γκρὶ γραμμὲς τῆς βαρυτικῆς καμπύλωσης καὶ οἱ μὼβ περιοχὲς ἰσορροπίας.]
Στὴν περίπτωση τοῦ συστήματος Γῆς – Σελήνης ὑπάρχουν πέντε σημεῖα Langrange, ἀλλὰ τὰ δυὸ πιὸ σταθερὰ εἶναι στὴν τροχιὰ τῆς Σελήνης στὶς 60° μπροστὰ καὶ στὶς 60° πίσω.
«Ἴχνη αὐτοῦ τοῦ «ἄλλου» δεύτερου φεγγαριοῦ, παραμένουν στὴν μυστηριώδη διχοτόμηση ποῦ παρατηρεῖται μεταξὺ τῆς ὁρατῆς ὄψης τῆς Σελήνης, καὶ τῆς ἀφανοῦς πλευρᾶς της, λέει ὁ Erik Asphaug, ἕνας ἀστροφυσικὸς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνιας στὸ Σάντα Κρούζ, ὁ ὁποῖος συνέγραψε τὴν μελέτη μὲ τὸν Martin Jutzi ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βέρνης.
Ἡ ὁρατὴ ὄψη τῆς Σελήνης (ἡ ἐμπρόσθια) ἀπαρτίζεται κυρίως ἀπὸ πεδιάδες λάβας χαμηλοῦ ὑψομέτρου, ἐνῶ ἡ ἀφανὴς ὀπίσθια ὄψη τῆς Σελήνης ἀποτελεῖται ἀπὸ ὀρεινὲς περιοχές. Ἀλλὰ ἡ βασικὴ ἀντίθεση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια στὸ βάθος τοῦ φλοιοῦ της. Ὁ φλοιὸς τῆς πίσω ὄψης τῆς Σελήνης εἶναι 50 χιλιόμετρα παχύτερος ἀπὸ τὸν φλοιὸ τῆς ἐμπρόσθιας ὄψης της. Ἡ ἐμπρόσθια ὄψη εἶναι πλούσια σὲ Κάλιο (Κ), στοιχεῖα ἀπὸ τὶς λεγόμενες σπάνιες γαῖες (REE) καὶ φώσφορο (Ρ) καὶ ἐν συντομίᾳ ἀποκαλεῖται KREEP. Ὑπολογιστικὰ μοντέλα σχηματισμοῦ τοῦ φλοιοῦ, δείχνουν ὅτι αὐτὰ τὰ στοιχεῖα θὰ συγκεντρώθηκαν καὶ θὰ κρυσταλλοποιήθηκαν στὰ τελευταῖα ὑπολείμματα τοῦ ὑποκείμενου μάγματος καθὼς ἡ ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης ψύχθηκε. Αὐτὸ λέει ὁ Asphaug σημαίνει ὅτι κάτι “συμπίεσε” τὸ μεταγενέστερα στερεοποιημένο στρῶμα KREEP στὴν μία ὄψη τῆς Σελήνης, ἀφοῦ τὸ ὑπόλοιπό του φλοιοῦ εἶχε στερεοποιηθεῖ.
Μία σύγκρουση, πιστεύει, εἶναι ἡ πιὸ πιθανὴ ἐξήγηση.
“Εξ ὁρισμοῦ, μία σύγκρουση ἐμφανίζεται μόνο στὴν μία μεριὰ τῆς Σελήνης” λέει “καὶ ἂν δὲν ἔλιωσε ὁλόκληρη τὴν Σελήνη, σίγουρα δημιούργησε μία ἀσυμμετρία”. Οἱ Asphaug καὶ Jutzi ἔχουν δημιουργήσει ἕνα μοντέλο ὑπολογιστῆ ποὺ δείχνει ὅτι ἡ τρέχουσα κατάσταση τῆς Σελήνης μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἀπὸ μία σύγκρουση μὲ μία μικρότερη ἀδελφὴ τῆς Σελήνης, περίπου τὸ ἕνα τριακοστό της μάζας τῆς Σελήνης, ἢ περίπου 1000 χιλιόμετρα σὲ διάμετρο».
Ο Francis Nimmo τοῦ πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνια θεωρεῖ ὅτι ἕνα τέτοιο – δεύτερο – φεγγάρι θὰ μποροῦσε νὰ παραμείνει σὲ ἕνα σημεῖο Lagrange γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἱκανὸ γιὰ νὰ στερεοποιηθεῖ ὁ φλοιός του, ἂν καὶ τῆς Σελήνης τὸ βαθύτερο στρῶμα KREEP παρέμενε ρευστό.
Ἐν τῷ μεταξὺ παλιρροιακὲς βαρυτικὲς δυνάμεις ἀπὸ τὴν Γῆ θὰ προκάλεσαν μία σταδιακὴ μετατόπιση πρὸς τὰ ἔξω τῶν τροχιῶν τῶν δυὸ δορυφόρων (μία διαδικασία ποὺ θὰ χρειάστηκε δεκάδες ἑκατομμύρια χρόνια) μὲ ἀποτέλεσμα ἡ βαρύτητα τοῦ Ἥλιου νὰ ἀρχίσει νὰ ἐπηρεάζει τὴν τροχιακὴ δυναμική τους. Τότε “Τὰ σημεῖα Lagrange ἔγιναν ἀσταθῆ καὶ ὁτιδήποτε παγιδεύτηκε ἐκεῖ μέσα ἄρχισε νὰ παραπαίει” λέει ὁ Asphaug. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κατάστασης ἦταν τὰ δυὸ φεγγάρια νὰ συγκρουστοῦν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν στὴν ἴδια τροχιά, ἡ σύγκρουση ἔγινε σὲ σχετικὰ χαμηλὴ ταχύτητα. “Δεν εἶναι ἕνας τυπικὸς σχηματισμὸς κρατήρα” λέει ὁ Asphaug “ὅπου σὰν νὰ πυροδοτεῖται μία «σφαίρα» μὲ ὑψηλὴ ταχύτητα καὶ διανοίγεται ἕνας κρατήρας μεγαλύτερος ἀπὸ τὸ αἴτιο ποὺ τὸν προκάλεσε, ἀλλὰ λόγω τῆς σημαντικὰ χαμηλότερης ταχύτητας ἔχουμε ἕνα κρατήρα μόνο στὸ ἕνα πέμπτο του ὄγκου τοῦ προσκρούοντος ἀντικειμένου, τὸ ὁποῖο πρακτικὰ συγχωνεύθηκε στὴν κοιλότητα”.
Στὶς ὧρες ποὺ ἀκολούθησαν τὴν σύγκρουση οἱ βαρυτικὲς δυνάμεις θὰ συνέθλιψαν τὸ προσκρούων ἀντικείμενο σὲ ἕνα σχετικὰ λεπτὸ στρῶμα, ἐπικολλημένο πάνω στὸν προϋπάρχοντα φλοιὸ τῆς Σελήνης. “Το ἀποτέλεσμα θὰ ἔμοιαζε μὲ μία τηγανήτα” λέει χαριτολογώντας ὁ Asphaug. Ἡ πρόσκρουση θὰ πίεσε τὸ ἀκόμα ρευστὸ βαθύτερο στρῶμα KREEP στὴν ἀπέναντι ὄψη τῆς Σελήνης.»
Ἡ ἐπερχόμενη ἀποστολὴ GRAIL τῆς NASA ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ ἐξετάσει τὸ ἐσωτερικό της Σελήνης χρησιμοποιώντας ἀκριβεῖς μετρήσεις τῆς βαρύτητάς της. Ἐνδεχομένως νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καταλάβουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στὴν Σελήνη
Αὐτὴ ἡ θεωρία γιὰ τὰ δυὸ φεγγάρια φέρνει στὸ προσκήνιο τὴν μικρότερη ἀδερφὴ τῆς Σελήνης τὴν Ἠῶ, ὅπως αὐτὴ παρουσιάζεται στὴν Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου. Ἂν ἐπαληθευτεῖ θὰ πρόκειται γιὰ ἀκόμα μία συνταρακτικὴ διαπίστωση γιὰ τὰ (κωδικοποιημένα) γραφόμενα τοῦ Ἡσιόδου, καθὼς καὶ τὶς πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες προέκυψαν.
ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ
http://1greek.wordpress.com/
παλαιοτέρων θεωριῶν. Σύμφωνα μὲ αὐτὴ τὴν καινούργια θεωρία μία παλαιότερη σύγκρουση μὲ ἕναν μικρότερο δορυφόρο, θὰ μποροῦσε νὰ ἐξηγήσει γιατί οἱ δυὸ πλευρὲς τῆς σελήνης διαφέρουν τόσο πολὺ.
Οἱ δυὸ ὄψεις τῆς Σελήνης
Ἀμφότεροι οἱ δορυφόροι θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν σχηματισθεῖ ἀπὸ συντρίμμια τὰ ὁποῖα ἐκτινάχθηκαν ὅταν ἕνας πρωτοπλανήτης στὸ μέγεθος τοῦ Ἄρη συγκρούστηκε μὲ τὴν Γῆ κατὰ τὴν διάρκεια τῆς τελευταίας περιόδου τοῦ σχηματισμοῦ της, ἢ οἱ δορυφόροι νὰ ἀποτελοῦν θραύσματα τοῦ κατεστραμμένου πλανήτη Φαέθωντα (νῦν ζώνη ἀστεροειδῶν μεταξὺ Ἄρη καὶ Δία).
Συνεχίζοντας μὲ τὴν δημοσίευση:
«Ἐκεῖ ποῦ οἱ κλασσικὲς θεωρίες ὑποστηρίζουν ὅτι ἡ νεαρὰ Σελήνη γρήγορα σάρωσε τὰ ὑπολείμματα ἢ τὰ ἐκσφενδόνισε βαρυτικὰ στὸν διαστρικὸ χῶρο, ἡ καινούργια θεωρία ὑποστηρίζει ὅτι ἕνα σῶμα διεσώθη, σταθμευμένο σὲ ἕνα σημεῖο Langrange (βαρυτικῆς ἰσορροπίας) στὸ σύστημα Γῆς – Σελήνης.»
Τὰ σημεῖα Lagrange εἶναι σημεῖα στὸν διαστημικὸ χῶρο ὅπου οἱ βαρυτικὲς δυνάμεις καὶ ἡ τροχιακὴ κίνηση ἑνὸς σώματος ἰσορροποῦν μεταξύ τους. Παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ τοποθέτηση ἑνὸς δορυφόρου ἀνάμεσα στὸ σύστημα Γῆς – Σελήνης, ὅπου ἕνα σῶμα μικρῆς μάζας πρέπει νὰ τοποθετηθεῖ σὲ σημεῖο ἰσορροπίας ἀνάμεσα σὲ δυὸ σώματα πολὺ μεγαλύτερης μάζας.
Ὀπτικὴ ἀναπαράσταση τῶν σημείων Langrange
Στὴν περίπτωση τοῦ συστήματος Γῆς – Σελήνης ὑπάρχουν πέντε σημεῖα Langrange, ἀλλὰ τὰ δυὸ πιὸ σταθερὰ εἶναι στὴν τροχιὰ τῆς Σελήνης στὶς 60° μπροστὰ καὶ στὶς 60° πίσω.
«Ἴχνη αὐτοῦ τοῦ «ἄλλου» δεύτερου φεγγαριοῦ, παραμένουν στὴν μυστηριώδη διχοτόμηση ποῦ παρατηρεῖται μεταξὺ τῆς ὁρατῆς ὄψης τῆς Σελήνης, καὶ τῆς ἀφανοῦς πλευρᾶς της, λέει ὁ Erik Asphaug, ἕνας ἀστροφυσικὸς τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνιας στὸ Σάντα Κρούζ, ὁ ὁποῖος συνέγραψε τὴν μελέτη μὲ τὸν Martin Jutzi ὁ ὁποῖος τώρα εἶναι στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Βέρνης.
Ἡ ὁρατὴ ὄψη τῆς Σελήνης (ἡ ἐμπρόσθια) ἀπαρτίζεται κυρίως ἀπὸ πεδιάδες λάβας χαμηλοῦ ὑψομέτρου, ἐνῶ ἡ ἀφανὴς ὀπίσθια ὄψη τῆς Σελήνης ἀποτελεῖται ἀπὸ ὀρεινὲς περιοχές. Ἀλλὰ ἡ βασικὴ ἀντίθεση εἶναι πέρα ἀπὸ τὴν ἐπιφάνεια στὸ βάθος τοῦ φλοιοῦ της. Ὁ φλοιὸς τῆς πίσω ὄψης τῆς Σελήνης εἶναι 50 χιλιόμετρα παχύτερος ἀπὸ τὸν φλοιὸ τῆς ἐμπρόσθιας ὄψης της. Ἡ ἐμπρόσθια ὄψη εἶναι πλούσια σὲ Κάλιο (Κ), στοιχεῖα ἀπὸ τὶς λεγόμενες σπάνιες γαῖες (REE) καὶ φώσφορο (Ρ) καὶ ἐν συντομίᾳ ἀποκαλεῖται KREEP. Ὑπολογιστικὰ μοντέλα σχηματισμοῦ τοῦ φλοιοῦ, δείχνουν ὅτι αὐτὰ τὰ στοιχεῖα θὰ συγκεντρώθηκαν καὶ θὰ κρυσταλλοποιήθηκαν στὰ τελευταῖα ὑπολείμματα τοῦ ὑποκείμενου μάγματος καθὼς ἡ ἐπιφάνεια τῆς Σελήνης ψύχθηκε. Αὐτὸ λέει ὁ Asphaug σημαίνει ὅτι κάτι “συμπίεσε” τὸ μεταγενέστερα στερεοποιημένο στρῶμα KREEP στὴν μία ὄψη τῆς Σελήνης, ἀφοῦ τὸ ὑπόλοιπό του φλοιοῦ εἶχε στερεοποιηθεῖ.
ἡ ἀφανὴς (ὀπίσθια) ὄψη τῆς Σελήνης
Μία σύγκρουση, πιστεύει, εἶναι ἡ πιὸ πιθανὴ ἐξήγηση.
“Εξ ὁρισμοῦ, μία σύγκρουση ἐμφανίζεται μόνο στὴν μία μεριὰ τῆς Σελήνης” λέει “καὶ ἂν δὲν ἔλιωσε ὁλόκληρη τὴν Σελήνη, σίγουρα δημιούργησε μία ἀσυμμετρία”. Οἱ Asphaug καὶ Jutzi ἔχουν δημιουργήσει ἕνα μοντέλο ὑπολογιστῆ ποὺ δείχνει ὅτι ἡ τρέχουσα κατάσταση τῆς Σελήνης μπορεῖ νὰ ἐξηγηθεῖ ἀπὸ μία σύγκρουση μὲ μία μικρότερη ἀδελφὴ τῆς Σελήνης, περίπου τὸ ἕνα τριακοστό της μάζας τῆς Σελήνης, ἢ περίπου 1000 χιλιόμετρα σὲ διάμετρο».
Ο Francis Nimmo τοῦ πανεπιστημίου τῆς Καλιφόρνια θεωρεῖ ὅτι ἕνα τέτοιο – δεύτερο – φεγγάρι θὰ μποροῦσε νὰ παραμείνει σὲ ἕνα σημεῖο Lagrange γιὰ μεγάλο χρονικὸ διάστημα, ἱκανὸ γιὰ νὰ στερεοποιηθεῖ ὁ φλοιός του, ἂν καὶ τῆς Σελήνης τὸ βαθύτερο στρῶμα KREEP παρέμενε ρευστό.
Ἐν τῷ μεταξὺ παλιρροιακὲς βαρυτικὲς δυνάμεις ἀπὸ τὴν Γῆ θὰ προκάλεσαν μία σταδιακὴ μετατόπιση πρὸς τὰ ἔξω τῶν τροχιῶν τῶν δυὸ δορυφόρων (μία διαδικασία ποὺ θὰ χρειάστηκε δεκάδες ἑκατομμύρια χρόνια) μὲ ἀποτέλεσμα ἡ βαρύτητα τοῦ Ἥλιου νὰ ἀρχίσει νὰ ἐπηρεάζει τὴν τροχιακὴ δυναμική τους. Τότε “Τὰ σημεῖα Lagrange ἔγιναν ἀσταθῆ καὶ ὁτιδήποτε παγιδεύτηκε ἐκεῖ μέσα ἄρχισε νὰ παραπαίει” λέει ὁ Asphaug. Ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς κατάστασης ἦταν τὰ δυὸ φεγγάρια νὰ συγκρουστοῦν, ἀλλὰ ἐπειδὴ ἦταν στὴν ἴδια τροχιά, ἡ σύγκρουση ἔγινε σὲ σχετικὰ χαμηλὴ ταχύτητα. “Δεν εἶναι ἕνας τυπικὸς σχηματισμὸς κρατήρα” λέει ὁ Asphaug “ὅπου σὰν νὰ πυροδοτεῖται μία «σφαίρα» μὲ ὑψηλὴ ταχύτητα καὶ διανοίγεται ἕνας κρατήρας μεγαλύτερος ἀπὸ τὸ αἴτιο ποὺ τὸν προκάλεσε, ἀλλὰ λόγω τῆς σημαντικὰ χαμηλότερης ταχύτητας ἔχουμε ἕνα κρατήρα μόνο στὸ ἕνα πέμπτο του ὄγκου τοῦ προσκρούοντος ἀντικειμένου, τὸ ὁποῖο πρακτικὰ συγχωνεύθηκε στὴν κοιλότητα”.
Στὶς ὧρες ποὺ ἀκολούθησαν τὴν σύγκρουση οἱ βαρυτικὲς δυνάμεις θὰ συνέθλιψαν τὸ προσκρούων ἀντικείμενο σὲ ἕνα σχετικὰ λεπτὸ στρῶμα, ἐπικολλημένο πάνω στὸν προϋπάρχοντα φλοιὸ τῆς Σελήνης. “Το ἀποτέλεσμα θὰ ἔμοιαζε μὲ μία τηγανήτα” λέει χαριτολογώντας ὁ Asphaug. Ἡ πρόσκρουση θὰ πίεσε τὸ ἀκόμα ρευστὸ βαθύτερο στρῶμα KREEP στὴν ἀπέναντι ὄψη τῆς Σελήνης.»
Ἡ ἐπερχόμενη ἀποστολὴ GRAIL τῆς NASA ἔχει ὡς σκοπὸ νὰ ἐξετάσει τὸ ἐσωτερικό της Σελήνης χρησιμοποιώντας ἀκριβεῖς μετρήσεις τῆς βαρύτητάς της. Ἐνδεχομένως νὰ μᾶς βοηθήσει νὰ καταλάβουμε τί ἀκριβῶς συνέβη στὴν Σελήνη
Αὐτὴ ἡ θεωρία γιὰ τὰ δυὸ φεγγάρια φέρνει στὸ προσκήνιο τὴν μικρότερη ἀδερφὴ τῆς Σελήνης τὴν Ἠῶ, ὅπως αὐτὴ παρουσιάζεται στὴν Θεογονία τοῦ Ἡσιόδου. Ἂν ἐπαληθευτεῖ θὰ πρόκειται γιὰ ἀκόμα μία συνταρακτικὴ διαπίστωση γιὰ τὰ (κωδικοποιημένα) γραφόμενα τοῦ Ἡσιόδου, καθὼς καὶ τὶς πηγὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες προέκυψαν.
ΔΗΜΟΘΟΙΝΙΑ
http://1greek.wordpress.com/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου