Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας των ΗΠΑ (Declaration of Independence και επίσημα: The unanimous Declaration of the Thirteen United States of America) είναι η ιδρυτική διακήρυξη ανεξαρτητοποίησης δεκατριών Πολιτειών της Αμερικής από την αποικιοκρατία των Βρετανών. Την έγραψε ο Τόμας Τζέφερσον και εγκρίθηκε γύρω στις 2 Αυγούστου 1776 (συμβολικά όμως στις 4 Ιουλίου 1776) από το Κογκρέσο. Θεωρείται ως η πράξη ίδρυσης του κράτους των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
O Τόμας Τζέφερσον, κύριος συντάκτης της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας, ο οποίος υπήρξε και ο τρίτος Πρόεδρος των Η.Π.Α. (1801-1809) γεννήθηκε στη πολιτεία της Βιρτζίνια στις ΗΠΑ το 1743.
Ήταν ελληνομαθής, ορθολογιστής και υπέρμαχος του διαχωρισμού κράτους-εκκλησίας και θαυμαστής της Γαλλικής Επανάστασης.
Για την αρχαία Ελλάδα έλεγε: «Είμαστε όλοι υποχρεωμένοι στους αρχαίους Έλληνες για το ΦΩΣ εκείνο που μας οδήγησε μακριά από το σκοτάδι».
Το 1802, ο Τζέφερσον, είχε πει για τις τράπεζες τα εξής προφητικά:
«Πιστεύω ότι τα τραπεζικά ιδρύματα είναι περισσότερο επικίνδυνα για τις ελευθερίες μας απ όσο οι ετοιμοπόλεμες στρατιές. Εάν ο αμερικανικός λαός επιτρέψει κάποτε στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν τη χρηματική ρευστότητα, πρώτα με τον πληθωρισμό και ύστερα με την ύφεση, οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις που αναπτύσσονται γύρω από αυτές, θα στερήσουν από τον λαό όλη την περιουσία του, ωσότου τα παιδιά του ξυπνήσουν άστεγα στη γη που οι πατέρες τους πάτησαν».
Ο Τζέφερσον επίσης είχε πει: «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι: ο Δημιουργός τους έχει προικίσει με ορισμένα αναφαίρετα δικαιώματα. Ανάμεσα στα δικαιώματα αυτά συγκαταλέγονται η ζωή, η ελευθερία και η αναζήτηση της ευτυχίας. Οι κυβερνήσεις ιδρύονται για να εγγυώνται αυτά τα δικαιώματα και η εξουσία τους απορρέει από τη συναίνεση των κυβερνωμένων».
Το 1785 έγραψε το βιβλίο «Σημειώσεις για την Πολιτεία της Βιρτζίνια» (Notes on the State of Virginia).
Στο κεφάλαιο «Νόμοι» ("Laws"), κάνει κάποιες παρατηρήσεις για την διαφορά των λευκών και των μαύρων, που αν γίνονταν σήμερα από κάποιο δημόσιο πρόσωπο, θα δημιουργούσαν θύελλα διαμαρτυριών και πολλές χώρες ίσως απαγόρευαν την είσοδο, σε ένα τέτοιο πρόσωπο καταγγέλλοντάς το ταυτόχρονα για «ρατσιστικό παραλήρημα».
Ο Τζέφερσον περιέγραψε την άνοδο της δουλείας και την δικαιολόγησε, παραπέμποντας σε αυτό που αποκάλεσε «πραγματικές διακρίσεις που η φύση έχει κάνει» μεταξύ των ανθρώπων ευρωπαϊκής καταγωγής και των ανθρώπων αφρικανικής καταγωγής. Εξέφρασε την αντίθεσή του στη συνέχεια στη δουλεία στο κεφάλαιο «Ήθη» ("Manners"). Στο «Νόμους», ο Τζέφερσον εξέφρασε την πεποίθηση (που είχαν άλλωστε και πολλοί Αμερικάνοι) ότι οι Αφρικανοί ήταν κατώτεροι από τους λευκούς όσον αφορά τη δυνατότητα να είναι Αμερικάνοι πολίτες. Ως αποτέλεσμα, υποστήριξε την απέλαση τους και τη δημιουργία αποικιών στην Αφρική. Ο Τζέφερσον ισχυρίστηκε ότι αυτή η λύση αποσκοπούσε στο κοινό καλό και για τους λευκούς και για τους μαύρους. Πρότεινε μια τριπλή διαδικασία εκπαίδευσης, χειραφέτησης (μετά την ηλικία των 45, αποπληρωμής της επένδυσης του ιδιοκτήτη του σκλάβου), και τον αποικισμό των ελεύθερων Μαύρων σε τοποθεσίες στην Αφρική. Ενέκρινε αυτό το σχέδιο αυτό σε όλη του τη ζωή, αλλά ποτέ δεν ανέλαβε κάποια πολιτική δράση για να το κάνει.
Γράφει λοιπόν:
«Υπάρχουν σωματικές διακρίσεις οι οποίες μαρτυρούν αυτή την διαφορά. Οι Μαύροι έχουν λιγότερες τρίχες στο πρόσωπο και στο σώμα, μικρότερη νεφρική έκκριση και μεγαλύτερη από τους αδένες του δέρματος, κάτι το οποίο τους δίνει μια οσμή έντονη και δυσάρεστη. Αυτή η αυξημένη εφίδρωση τους επιτρέπει να υποφέρουν καλύτερα την ζέστη και λιγότερο το κρύο από ότι οι Λευκοί. Φαίνεται ότι χρειάζονται λιγότερο ύπνο: μετά από μια κοπιαστική μέρα, το παραμικρό ερέθισμα τους παρακινεί να μείνουν ξύπνιοι ως τα μεσάνυχτα και αργότερα, παρόλο που ξέρουν ότι θα πρέπει να ξυπνήσουν τα ξημερώματα.
Είναι τουλάχιστον εξίσου θαρραλέοι και ακόμα πιο τολμηροί από τους λευκούς, αλλά αυτό ίσως να οφείλεται σε μια έλλειψη σκέψης η οποία τους εμποδίζει να δουν τον κίνδυνο προτού εκδηλωθεί. Μπροστά του δεν συμπεριφέρονται με μεγαλύτερη σταθερότατα ή ψυχραιμία από τους Λευκούς.
Είναι πιο θερμοί απέναντι στο γυναικεία φύλο, αλλά η αγάπη φαίνεται να είναι για αυτούς μια φλογερή επιθυμία παρά ένας τρυφερός και λεπτός συνδυασμός συναισθημάτων και αισθήσεων. (Ο Τζέφερσον γράφει επίσης ότι οι μαύροι άνδρες προτιμούν τις λευκές γυναίκες από τις δικές τους, ακριβώς όπως οι ουραγκοτάγκοι προτιμούν τις μαύρες γυναίκες από τις δικές τους).
Σε ότι αφορά τη μνήμη, μου φαίνονται ίδιοι με τους Λευκούς. Σε ότι αφορά την λογική, πολύ κατώτεροι, επειδή πιστεύω ότι δύσκολο να μπορούσαμε να βρούμε έναν που να μπορεί να παρακολουθήσει και να κατανοήσει τις έρευνες του Ευκλείδη. Σε ότι αφορά την φαντασία, είναι μονότονοι, χωρίς γούστο και φαντασία...
Είναι σωστό να λάβουμε υπόψη μας τις διαφορές συνθηκών, εκπαίδευσης και συζήτησης, στην σφαίρα τους. Η πλειοψηφία από αυτούς, στην πραγματικότητα, περιορίστηκε στην γεωργική εργασία, στην εστία τους και στην κοινωνία τους, αλλά πολλοί βρέθηκαν σε μια κατάσταση από την οποία θα μπορούσαν να ωφεληθούν από την επικοινωνία με τα αφεντικά - πολλοί έλαβαν μια τεχνική εκπαίδευση και συνεπώς έμειναν πάντα σε επαφή με τους Λευκούς.
Μερικοί έλαβαν και φιλελεύθερη μόρφωση, έζησαν στην χώρα όπου οι τέχνες και οι επιστήμες καλλιεργούνται ευρέως και είχαν μπροστά στα μάτια τους πρωταγωνιστές των καλύτερων έργων που έχουν δημιουργηθεί στο εξωτερικό.
Οι Ινδιάνοι οι οποίοι δεν έχουν κανένα από αυτά τα προνόμια, σκαλίζουν συχνά στις πίπες τους απεικονίσεις μιας κάποιας ποιότητας. Σχεδιάζουν ένα ζώο, ένα φυτό ή ένα τοπίο με έναν τρόπο που δείχνει μέσα τους την ύπαρξη ενός σπέρματος που χρειάζεται μόνο να καλλιεργηθεί. Εκπλήσσουν με στίχους υπέρτατης ευφράδειας, που μαρτυρούν την δύναμη του πνεύματος και των συναισθημάτων τους, την ευρύτητα και την ανάπτυξη της φαντασίας τους.
Δεν βρήκα ποτέ ίχνος ενός Μαύρου που να εκφράζει μια σκέψη η οποία να ξεπερνά το επίπεδο της απλής αφήγησης, δεν είδα ποτέ σε αυτούς ένα στοιχειώδες δείγμα ζωγραφικής ή γλυπτικής. Μουσικά είναι γενικά πιο προικισμένοι από τους Λευκούς και έχουν σωστό αυτί σε ότι αφορά τον ήχο και τον ρυθμό.
Όλοι έχουν παρατηρήσει την σωματική και πνευματική βελτίωση των Νέγρων μετά από την ανάμειξή τους με τους Λευκούς: γεγονός το οποίο αποδεικνύει ότι η κατωτερότητά τους δεν είναι απλώς απόρροια των συνθηκών της ζωής τους. Ξέρουμε ότι στη Ρωμαϊκή εποχή, ειδικότερα στον αιώνα του Αυγούστου, οι συνθήκες των σκλάβων όταν πολύ χειρότερες από εκείνες των Νέγρων στην αμερικανική ήπειρο. Τα άτομα διαφορετικού φύλου ήταν περιορισμένα σε ξεχωριστούς χώρους επειδή ήταν πιο συμφέρον για το αφεντικό να αγοράσει ένα σκλάβο παρά να τον αναθρέψει. Ο Κάτωνας απαιτούσε από αυτούς ένα ποσό για φανεί κάπως πιο φιλικός στο ζήτημα. Σε εμάς όμως οι νέγροι πολλαπλασιάζονται με τον ίδιο ρυθμό όπως οι ελεύθεροι άνθρωποι.
Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν τα βασανιστήρια για να αποσπάσουν μια μαρτυρία από ένα σκλάβο. Εδώ θεωρείται προτιμότερο να μην καταφεύγουμε ποτέ στην κατάθεση ενός από αυτούς. Όταν ένας ρωμαίος αφέντης βρισκόταν δολοφονημένος, όλοι οι σκλάβοι που βρίσκονταν στο σπίτι του καταδικάζονταν σε θάνατο. Εδώ τιμωρείται μόνο ο ένοχος, και απαιτείται να υπάρχουν εναντίον του αποδείξεις εξίσου συγκεκριμένες όσο για έναν ελεύθερο άνθρωπο. Κι όμως, στους Ρωμαίους, παρόλες αυτές τις αντίξοες συνθήκες και άλλες του ίδιου τόπου, οι σκλάβοι συχνά αποδείχτηκαν περίφημοι καλλιτέχνες. Ξεχώρισαν για τις γνώσεις τους στο βαθμό που συχνά απασχολούνταν ως παιδαγωγοί των παιδιών των αφεντικών τους. Ο Επίκτητος, ο Τερέντιος και ο Φαίδρος ήταν σκλάβοι. Ήταν όμως της λευκής φυλής. Δεν είναι λοιπόν οι συνθήκες, αλλά η φύση που έκανε την διαφορά».
ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / Όλο το σχετικό κεφάλαιο μπορείτε να το βρείτε (στα αγγλικά) εδώ. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο «Ο Λευκός Ήλιος των Ηττημένων», τουDominique Venner.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου