Όπου κι αν κοιτάξω...

Όπου κι αν κοιτάξω η Ελλάδα με πληγώνει, 
όπως έχει γράψει ο μεγάλος Σεφέρης.


Περπατάω στους δρόμους και βλέπω ατέλειωτα κατεβασμένα ρολά, ρημαγμένα μαγαζιά που κάποτε είχαν και υπαλλήλους, που τώρα είναι άνεργοι και δεν μπορούν να ζήσουν. Και τους εμπόρους τους ίσως στη φυλακή ή έτοιμους να αυτοκτονήσουν.


Βλέπω έξω από το σπίτι μου στο Φάληρο κάθε μέρα ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε.


Βλέπω πόσο χεσμένους και φτυσμένους μας έχουν στη Σύνοδο κορυφής των Βρυξελλών, όπου αρχηγοί ακόμη και χωρών με μεγαλύτερο πρόβλημα από το δικό μας (όπως η Ισπανία και η Ιταλία), αναδεικνύονται σε πρωταγωνιστές, τους ακούν με προσοχή, νιώθουν τον όγκο τους.


Κι εμείς, στο περιθώριο.. Παρίες και οι αμελητέοι της ευρωζώνης.


Βλέπω ουρές έξω από εφορίες και τον ΟΑΕΔ με ανθρώπους αλλόφρονες, με μαυρισμένο μάτι από τις στερήσεις και την αγωνία.


Και θα δω μεθαύριο τρεις γραφειοκράτες κουστουμαρισμένους της τρόικα να έρθουν στην πατρίδα μου, να τους στέκονται όλοι προσοχή από υπουργούς μέχρι προέδρους τραπεζών, να μας ελέγχουν και να εξαρτάται το μέλλον μου και του παιδιού μου τι θα γράψει στην έκθεσή του ο κάθε κύριος Τόμσεν ή κύριος Μαζούχ.


Ξεφτίλα εθνική και προσωπική. Το λέω και το ξαναλέω. Μην περιμένουμε τίποτα, γιατί δεν θα μας δώσουν τίποτα.


Μόνο εμείς, με τη δουλειά μας, με το πείσμα μας, με το να σταματήσουμε να κρύβουμε το εισόδημά μας για να μην πληρώσουμε ό, τι μας αναλογεί στο κράτος, μόνο εμείς που ίσως χρειαστεί το καλοκαίρι να μην πάμε για διακοπές ή να πάμε μόνο για 3-4 μέρες μπορούμε να ξαναφέρουμε την ελπίδα σ' αυτήν τη χώρα.


Μόνο εμείς, μπορούμε να βοηθήσουμε τους εαυτούς μας κι αυτή τη γλυκιά πατρίδα.
Του Κώστα Χαρδαβέλλα

Πηγη